කෙටි කතාව

What the modern woman wants'නමැති කෙටිකතාව ඇමැන්ඩා චොං විසින් නිර්මාණය කරනු ලැබුවේ 2004 වර්ෂයේ පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලයේ රටවල් අතර පැවැත් වූ වාර්ෂික සාහිත්‍ය නිර්මාණ තරගාවලිය සඳහා ය. රටවල් 52 ක තරගකරුවන් 5300 ක් අතරින් වයස 16 - 18 කාණ්ඩය ද අබිබවාලමින් එම තරගයේ ප්‍රමුඛ ස්ථානය දිනාගන්නා විට ඇගේ වයස අවුරුදු පහළොවක් පමණක් විය. එවකට ඇය සිංගප්පූරුවේ   Raffles පාසලේ සිසුවියකි. 

''මගේ රට තුළ මා දකින පෙරදිග - අපරදිග අරගලය සහ වැඩිහිටි සහ තරුණ යන පරම්පරා දෙක අතර හිඩැස ගැන සාකච්ඡා කරන්නට යි, මා මේ කතාවෙන් උත්සාහ කළේ"  ඇමැන්ඩා ඇගේ කෙටිකතාව පිළිබඳව එසේ පවසන්නී ය.

මව සහ දියණිය ඇමැන්ඩා චොං ලියූ එම කතාවේ පරිවර්තනයකි මේ. 

මහලු කාන්තාව තම දියණියගේ මෝටර් රථයෙහි පසුපස අසුනෙහි වාඩි වී සිටියාය. එය තද දම් පැහැයෙන් යුත් වහලය හා ජනෙල් අකුලා දැමිය හැකි ආකාරයේ නවීන පන්නයේ රථයක් විය.

එකී රථය මහාමාර්ගයෙහි වේගයෙන් ඇදී යමින් තිබිණි. අධික වේගය නිසා රිය පැත්තකට ඇලවෙද්දී මහලු කත තම උකුළ මත වූ ප්ලාස්ටික් බෑගය දැඩිව ග්‍රහණය කොට ගත්තා ය. සුළඟ විසින් එය පැහැරගෙන යනු ඇතැයි ඇය බියපත් වූවා සේ ය. මේ තරම් වේගයෙන් ගමන් ගොස් ඇයට පුරුද්දක් නැත. වෙවුලන දෑතින් ඈ තම අසුනෙහි පටිය වඩාත් තද කොට ගත්තාය. ඇය එසේ කළේ තම රළු අතැඟලි විශේෂ වූ සම් වර්ගයකින් නිමවන ලද රිය අසුනෙහි නොගැටෙන්නට වග බලා ගනිමිනි.

තම රථය අපිරිසිදු නොකරන ලෙසට දියණිය ඇයට කලින්ම අනතුරු අඟවා තිබුණා ය.

“ඇඟිලි සලකුණු සුදු පාට ආසනවල වැදුනාම කැතට පේනවනෙ අම්මා.”

රියැදුරු අසුනෙහි සිටියේ මහලු කාන්තාවගේ දියණිය ‘බී චූ’ ය.

රිය පදවන අතර ඇය තම මටසිලුටු රිදී පැහැ ජංගම දුරකතනයෙන් කාටදෝ කතා කරමින් සිටියා ය. ඇය කතා කළේ මහා බරපතළ වචන ය. මහලු මවට ඒ බොහෝ වචන හරිහැටි තේරුණේ නැත.

‘ගනුදෙනු මිල මුදල්, දේපළ ආයෝජන...’

ඇගේ කතාව චතුර විය. වැදගත් හා නැවුම් රිද්මයකින් ද යුක්ත විය.

දියණිය හරියට රූපවාහිනි තිරයේ එන විදේශීය ගැහැනු ළමයකු මෙනැයි අම්මාට සිතුණි. ඇය ඉංග්‍රීසි කතා කළේ ද ඇමරිකානු ශෛලියට ය.

මහලු මව තම දිවෙන් හඬක් නැගුවේ ඒ කෙරෙහි ඇතිවූ අප්‍රසාදයෙනි.

“ඇත්ත වශයෙන්ම මට මේක තියාගන්ඩ බෑ, විකුණන්නයි ඕන.”

දියණිය කලහ කරන්නාක් මෙන් තදින් ප්‍රකාශ කොට, ඇක්සලේටරයට පය තැබුවාය.

ඉතා සුරුවමට සැකසූ නිය සහිත ඇගේ අතැඟිලි සුක්කානමෙහි ගැටී තිබුණේ නොරිස්සුම් ගතියකිනි.

“මට බෑ තවත් නම් මේ ගනුදෙනු ගැන කතා කරන්ඩ”

දොස් පවරන විලාසයෙන් පැවසූ දියණිය වහා තම ජංගම දුරකථනය විසන්ධි කොට පිටුපස අසුනට විසිකළේ අමනාපයෙනි. පිටුපස අසුනෙහි සිටි මහලු කාන්තාවගේ නලළෙහි වැදුණු දුරකථනය අනතුරුව නිහඬව ඇගේ උකුල මතට ඇද වැටුණි.

ඇය ඉතා සන්සුන්ව එය අහුලා තම දියණිය අතට දුන්නා ය.

“කනගාටුයි අම්මේ” ඇමරිකානු ශෛලිය මඳකට අමතක කොට දියණිය මැන්ඩරින් ශෛලියෙන් කතා කළාය.

“මට ලොකු අනුග්‍රාහකයෙක් ඉන්නවා ඇමරිකාවේ. එයත් එක්ක ප්‍රශ්න හරියට.”

මහලු කාන්තාව හිස වැනුවේ කිසියම් දෙයක් අවබෝධ කරගත්තා සේය. ඇගේ දියණිය රාජකාරි බහුල, වැදගත් කාන්තාවකි.

“බී චූ” තම රියෙහි පසුපස බලන කණ්ණාඩිය තුළින් මව දෙස බැලුවා ය. ඇය කුමක් සිතමින් සිටිනවා දැයි ඇයට සිතාගත නොහැකි විය.

රැලි වැටුණු ඒ මුහුණෙහි හැම විටම දකින්නට ලැබුණේ ඒකාකාරී හා ගුප්ත වූ හැඟීමකි. දුරකථනය නැවතත් නද දෙන්නට පටන් ගත්තේය. ගැඹුරු වූ නිශ්ශබ්දතාව බිඳිමින් එයින් මතුවූයේ කෘත්‍රිම, ප්‍රීතිමත් වූ තාලයකි.

“හෙලෝ බියටි්‍රස්! ඔව්; මේ එලයිනී.”

මහලු කාන්තාව තවත් හැකිළී ගියා ය.

මං දැනගෙන හිටියේ නෑ, එයාගෙ ඒ නම; එලයිනී, ඉංග්‍රීසි නමක් අන්තර්ජාලය තුළදී ඉතා වැදගත් වන බව වතාවක් තම දියණිය පැවසූ බව මහලු මාතාවට සිහිපත් විය.

“කමක් නෑ චීන නම් ඉක්මනින්ම අමතක වෙනවනෙ.”

“අනේ නෑ, අද මට දවල් කෑම වෙලාවෙදි ඔයා මුණගැහෙන්නට විදියක් නෑ, මට අර පරණ කෞතුක වස්තුව දේවස්ථානෙට ගෙනියන්න තියෙනවා. එයාගෙ අර අරුම පුදුම දෛනික යාච්ඤා මෙහෙයට.”

දියණිය තවදුරටත් ජංගම දුරකථනයේ ය.

“පරණ කෞතුක වස්තුව.”

ඒ තමා හඳුන්වන්නට භාවිත කළ නමක් බව මහලු මව ඉතා හොඳින් තේරුම් ගත්තාය.

දියණිය හැමවිටම අම්මාගේ නිහඬතාව තේරුම් ගත්තේ, ඇය එවැනි අවස්ථාවන් ‘අවබෝධ කර නොගත්’ ලෙසටය.

“ඔව් බියටි්‍රස් මං දන්නවා; මගේ කාර් එකේ සීට් හඳුන්කූරු නිසා ගඳ ගහවි.”

මහලු කාන්තාව ඇගේ තොල්පෙති තදින් හකුළා ගත්තාය මෙවර ඈ දෑතින්ම ප්ලාස්ටික් බෑගය තරව අල්ලාගත්තේ තම ආරක්ෂාව සලසා ගැනීමට මෙනි.

කාරය ඉතා පහසුවට වංගුවක් ගෙන දේවස්ථාන මිදුලට ඇතුළු විය.

මහලු මව පසුපස අසුනින් බැස්සා ය. අනතුරුව ඉතා සෙමෙන් ප්‍රධාන ශාලාව දෙසට ඇවිද ගියාය. ඇගේ දියණිය ව්‍යාපාරික ඇඳුම් කට්ටලයෙන්ම කාරයෙන් බැස තොල් ආලේපනය අලුත් කරගත්තාය.

“අම්මා මං පිට පැත්තෙන් ඉන්නම්. මට වැදගත් ටෙලිෆෝන් පණිවුඩයක් ගන්ඩ තියෙනවා.”

හඳුන්කූරු දුමෙහි කටුක ගන්ධය කෙරෙහි තමා තුළ ඇති පිළිකුල සඟවන්නට වෙහෙස නොගනිමින් ඇය එසේ කීවාය.

මහලු කාන්තාව දේවස්ථානය තුළට ඇවිද ගියේ නොන්ඩි ගසමිනි. එහි ගිය විගස ඇය පළමුව කළේ හඳුන්කූරක් දැල්වීම ය. අනතුරුව නිහඬව දණ බිම ඔබා ගෙන දෙවිඳුන් උදෙසා කරන තම හුරු පුරුදු දෛනික යාච්ඤාව කොඳුරන්නට වූවා ය.

“ආකාසයේ නිවස්නා දෙවියනි, ඔබට ස්තුතිවන්ත වේවා! ගෙවී ගිය අවුරුදු ගණනාවක් පුරා ඔබවහන්සේ මගේ දියණියට වාසනාව ලබා දී ඇත්තේ ය. මා යාච්ඤා කළ පරිදි ඔබ ඈ වෙත බොහෝ දේ ලබා දී ඇත්තේය. සාමාන්‍යයෙන් මේ ලෝකයේ තරුණ කාන්තාවකට අවශ්‍ය වන සෑම දෙයක්ම ඈ හට ලබා දී ඇත්තේ ඔබ වහන්සේ ය.

දැන් ඇය සතුව පිහිනුම් තටාකයක් ද සහිත විශාල නිවසක් ඇත. උයන්නට හා මහන්නට අදක්‍ෂ වූ ඇයට උදව්වට සේවිකාවක් ද සිටී. ඇගේ ආදරයට ද ආශිර්වාද ලැබී ඇත්තේ ය. පොහොසත් හා කඩවසම් තරුණයකු සමඟ ඇය විවාහ ගිවිසගෙන ඇත්තී ය.

දැන් ඇගේ ව්‍යාපාරික ආයතනය ඉහළ පෙළේ වෙළෙඳ සමාගමකි. පුරුෂ පක්‍ෂයේ උදවිය පවා ඇගේ උපදෙස්වලට හොඳින් ඇහුම්කන් දෙති. ඇය සරුසාර ජීවිතයක් ගත කරයි.

දෙවිඳුනි, සතුට හැරෙන්නට අන් සෑම දෙයක්ම ඔබවහන්සේ විසින් ඇය හට ලබා දී ඇත. ජයග්‍රහණයේ අස්වැන්න නෙළද්දී ඇගේ මුල් ඇයට අහිමිව තිබුණ ද සියලු දෙවිවරුනි, ඇයට අනුකම්පා කළ මැනව.

“ඔබ දකින දේ සත්‍යයම නොවේ. ඇය මට හොඳ දියණියක්. ඇගේ විශාල නිවසේ කාමරයක් මට ලබාදී තිබෙනවා. මට අවශ්‍ය දෑ ඇය සපයා දෙනවා. මා ඇගේ සතුටට අනිසි බලපෑම් ඇති කරන විටයි, ඇය මට නපුරුවෙන්නේ. හැබෑවටම තරුණ කාන්තාවකට ඇගේ මව විසින් බාධා කළ යුතු නෑ. ඒක මගේම වැරැද්ද.”

මහලු කාන්තාව හැඟීම්බරව දෙවිඳුන් යදිද්දී ඇගේ ඇස්වලින් කඳුළු උතුරා හැලුණි. අවසානයේදී ඇය අඩක් දැවී ගිය හඳුන්කූර අළුවලින් පිරීගිය පුකුරුව තුළ සිටුවූවා ය.

මේ මහලු මාතාව ඇගේ දියණිය වෙනුවෙන් වසර තිස් දෙකක් තිස්සේ දෙවියන් යදිමින් සිටින්නී ය.

එකල කුස දරුබරින් පිරී පුහුල් ගෙඩියක් සේ රවුම් වී තිබියදීත් ඇය දේවස්ථානයට පැමිණියා ය. ඇය ප්‍රාර්ථනා කළේ උපදින්නා පුතෙක් වේවා කියා ය.

එහෙත් කාලය පිරිපුන්ව ඇගේ ගර්භාෂයෙන් පිටතට ලිස්සා ආයේ තරබාරු කලවා සහ රෝස පැහැති කම්මුල් සහිත දූ සිඟිත්තියකි. ඇගේ ස්වාමි පුරුෂයා ඇයට තරවටු කළේය; පහර දුන්නේය. ඒ, වැඩ කළ නොහැකි, පවුලේ නම ගෙන යා නොහැකි අප්‍රයෝජනවත් ළදැරියක බිහිකළා යැයි රොස් පරොස් පවසමිනි.

එහෙත්, ඇය අලුත උපන් කුඩා දැරිය සරමකින් බැඳ ඉණෙහි රඳවාගෙන දිගටම දේවස්ථානයට ගියාය. දියණිය හොඳින් හැදී වැඩී අවශ්‍ය සියලු දේ ඇයට හට ලැබේවා’යි මව නිරන්තරවම දෙවියන් යැද්දා ය.

සැමියා ඇය හැර දමා ගියේය. තම දියණියට කිසිදාක පිරිමියෙක් මත යැපෙන්නට සිදු නොවේවා යැයි ද ඇය ප්‍රාර්ථනා කළාය. යාච්ඤා කළාය.

තම දියණිය යම් දවසක නූගත්කම නිසා තමාට කිසිදා ළං විය නොහැකි වූ ආකාරයේ උදාර තත්ත්වයක සිටින ගැහැනියක විය යුතු යැයි ඇය නිබඳව ම පැතුවා ය.

‘තමා කළ යුතු යැයි සිතාගත්, අධිෂ්ඨාන කරගත් සියල්ල එලෙසින්ම ඉටුකර ගැනීමේ හැකියාව ඇති ගැහැනියක්!

‘පිරිමින්ගේ හදවත් තුළ ඈ පිළිබඳ ගෞරවයක් ජනිත කරවිය හැකි ගැහැනියක්! කතාකරන්නට මුව විවර කළ විට මිනිසුන් සවන් දෙන අගනා මුතු වදන් ඇදහැලෙන ගැහැනියක්! ඇය මා වන් කෙනෙකු එනම් දියණිය තමාගෙන් දුරස්ව යනු දකින අම්මා කෙනෙක් විය යුතු නැත.

ඇය තම දියණියගේ වෙනස්වීම දෙස බලා සිටි අයෙකි. නිහඬ දැරියකව සිටි ඇය පසුව තම මව පැරණි කාලයේ ගැහැනියක ලෙස විවේචනය කරන තත්ත්වයට පත්ව සිටියා ය. ඇයගේ වුවමනාව වූයේ තම මව නවීන පන්නයේ ගැහැනියක් වනු දැකීමයි.

දැන් ඇයගේ දියණිය දක්‍ෂයෙකි. ඇගේ අඛණ්ඩ යාච්ඤාවලට දෙවියන් වහන්සේ හිතෛෂීවන්ත වී ඇත. නමුත් සතර අතින් ගලා ආ ධනය හා ජයග්‍රහණයන් විසින් ඇගේ මුල් වළ දමනු ලැබ ඇත.

ඇය දැන් සිටිනුයේ නියම මුහුණුවරක් නොමැතිව ය. සැබෑ අනන්‍යතාවක් නොමැතිව ය. ඇයගේ මුතුන් මිත්තන් සතුව තිබූ පස හා ඇය අතර ඇති සම්බන්ධතාව දැන් ඉතා සියුම් නූල් කැබැල්ලක් තරම් වේ.

දියණිය මවගේ වටිනාකම් අමතක කොට දමා ඇත. ඇගේ අවශ්‍යතා ඉතා ක්‍ෂණිකය. ධනය, බලය, මෝස්තරවලට නැඹුරුවීම හැරුණුකොට ඇයට සැබෑ සතුට හමු වී නොමැත. මහලු මව දේවස්ථානයේ ගේට්ටුවෙන් පිටත බැලුවා ය. දියණිය දුරකථනයේ ය. ඇයගේ ඇහි බැමි තරහවෙන් හැකිළී ගෙනය.

දියණිය සිටින තැනට එනම් පහළට යෑම වඩා සුදුසුය. මහලු මාතාව ප්‍රවේශමෙන් ප්ලාස්ටික් බෑගය විවර කළාය. සුවඳ කැට පැකැට්ටුව අල්තාරය ඉදිරියේ විසුරුවා හැරියා ය.

පෝසිලේන් දෙවිවරුන් වන්දනාමාන කිරීම පිළිබඳ දියණිය නිතර තම මවට සමච්චල් කළාය.

සැබෑය. ඇය ඔවුන්ට කෙලෙස යාච්ඤා කරන්නද? ඇගේ ආධාරය පිණිස සෙරමික් කැබලිවලට පියාඹා යා හැකි යැයි ඇය කෙලෙස බලාපොරොත්තු වන්නද?

එහෙත් ඇයට ඇයගේම දෙවිවරු සිටියහ. ඇය යටත් කොටගෙන ඇති ධනයෙහි ප්‍රතිමාවන්හි බලය සහ ජයග්‍රහණය

ඇය සැමදා වන්දනාමාන කළාය.

දිනපතා කෙරෙන මේ ප්‍රතිමා වන්දනාවන් නිසා අවසානයේදී මහලු මවට නම් කිසිවක්ම ඉතිරි වී නැත්තා සේය. දියණියගේ අවශ්‍යතා මගින් හීන් සීරුවේ මවගේ ජීවිතය උරා බී අවසන ඇය ඉවත දමා ඇත. අල්තාරය ඉදිරියේ දැන් සිටිනුයේ ආත්මය රහිත හිස් කටුවක් පමණකි.

මාතාව මොහොතක් හඳුන්කූර දෙස බලා සිටියා ය. ඒ උදාසීන උෂ්ණත්වය, එහි දුඹුරු පැහැ පත්ල පමණක් ඉතිරි කරමින් හඳුන්කූර දවා හමාර කොට තිබුණි. දැන් එය පුපුරා හැලෙන්නට ආසන්නය.

තම චාරිත්‍රයේ අවසාන වතාවත ඉටුකරන්නට නැගෙනහිර දෙසට හිස නවා ආචාර කළ මහලු මව දේවස්ථානයෙන්

සමුගැනීමේ වේදනාවට මෙන් දිගු සුසුමක් හෙළුවාය. ඇයට තම දියණිය මුණගැසුණේ දේවස්ථාන භූමියෙන් පිටතදී ය. තැති ගැන්මක්, කනගාටුවක් යන්තමින් ඇඳී තිබුණ ද දියණියගේ මුහුණේ පෙනුම පෙර පරිදිම විය. එක අතකට එහි හිස් ම හිස් හැඟීමක් විය.

ඇයට වුවමනා වී තිබුණේ එකම එක දෙයකි. ඒ අවශ්‍යතා නමැති පස පෝරු ගා සතුටේ බීජ වපුරන්නට පමණකි.

දෙදෙනා නිහඬවම රථයට ගොඩ වූහ. දියණිය අධිවේගී මාර්ගය දිගේ මෙවර රථය පදවාගෙන ගියේ පෙර පරිදි අධික වේගයකින් නොවේ.

“අම්මා” බී චූ අන්තිමේදී මව ඇමතුවා ය. “මං මේක කොහොම කියන්ඩද මන්දා. “මාක්” එක්කත් මං මේ ගැන ගොඩක් කතා කළා. අපි සැලසුම් කළා අපේ ලොකු ගෙදරින් අයින්වෙන්ඩ... මේ දවස්වල දේපළ වෙළෙඳාම හොඳයි. අපට මුණගැහුණා අපේ ගෙට මිලියන හතක් ගෙවන්ඩ කැමති ගැණුම්කාරයෙක්. ඒ වෙනුවට හොඳ සැප පහසු තනි පලේ ගෙයක් ගන්ඩයි අපි හදන්නේ. ධරජය්රා මාවතෙන් අපිට හොඳ තැනක් හම්බවුණා. අලුත් තැනකට යද්දි සේවිකාව අවශ්‍ය නෑ කියලත් අපි තීරණය කළා. එතකොට ඉඩ කඩ වැඩියෙන් ඉතිරි වෙනවනේ.”

මහලු කාන්තාව හිස වැනුවේ යමක් අවබෝධ කරගත්තාක් මෙනි. ඒ අතර ‘බී චූ’ යමක් ගිලගත්තා ය.

“ගෙදර වැඩ ටික ඇවිත් කර දීලා යන්නට කෙනෙක් හොයා ගත හැකි. කෑම අපිට පිටින් ගන්ඩත් පුළුවන්. හැබැයි, සේවිකාව ගියාම ඔයාව බලාගන්ඩ කෙනෙක් නැති වෙනවා. ඔයා ඒ ගෙදර පුදුම විදියට තනිවේවි. ගේත් පුංචි නෙ, ඉඩකඩත් මදිනෙ. අපි හුඟක් දුරට කල්පනා කළා. අන්තිමට තීරණය කළේ වඩාත්ම හොඳම දේ ඔයාව නිවාසෙකට යවන එක කියලයි...”

“හුගැංග් කිට්ටුව බොහොම හොඳ ක්‍රිස්තියානි නිවාසයක් තියෙනවා.”

මහලු කාන්තාව ඇසිපිය එසවූයේවත් නැත. “මං එතැනට ගියා. මේට්‍රන් කැමතියි ඔයාව ගන්ඩ. එතැන හරිම ලස්සනයි. ලොකු වත්තකුත් තියෙනවා. ඔයාගෙ වයසෙ අය ගොඩක් ඉන්නවා, යාළු මිත්‍රකම් පවත්වන්ඩ. ඔයා එහෙදි හැබෑවටම සතුටින් ඉඳීවි.”

තමාගේම කියමන් තහවුරු කරන්නට දියණිය තව දුරටත් එසේ පැවසුවා ය.

මේ වතාවේ මහලු මාතාවට වැරෙන් අල්වා ගන්නට පූජා භාණ්ඩ සහිත බෑගය තිබුණේ නැත. තදින් තෙතොල විකාගත් ඇය අසුනෙහි බඳ පටිය තදකර ගත්තාය. තවදුරටත් තමා අනවශ්‍ය තම දියණියගෙන් බේරී සිටින්නට එමගින් හැකිවෙතැයි ඇය සිතුවා සේය.

ගමන් කළ රිය අසුන තුළ ඈ ගිලී ගියාය. ඇගේ උරහිස් පහත වැටුණි. සුදු පැහැති අසුනෙහි ඇගේ ඇඟිලි සලකුණු පැහැදිලිව සටහන් විය.

“අම්මා” පසු පස බලන කණ්ණාඩිය තුළින් බලමින් දියණිය මව ඇමතුවා ය.

“ඔක්කොම හරිනෙ එහෙනම්!”

“ඔව්” මව පැවසුවේ මුදු ලෙසය. එහෙත් බලාපොරොත්තු වූවාටත් වඩා වැඩි හඬකිනි.

“එයින් ඔයා සතුටු වෙනවා නම්...” ඇය තවදුරටත් කීවාය.

“ඒ ඔයා වෙනුවෙන් අම්මේ, ඔයා එහෙදි මෙහෙට වඩා සතුටින් ඉඳීවි. හෙට ඔයාට එහේ යන්ඩ පුළුවන්. මං අපේ සේවිකාවට දැනටමත් කියලයි තියෙන්නේ. ඔයාගෙ බඩු අස්කරන්ඩ කියලා.”

එලයිනී පැවසුවේ ජයග්‍රාහී ලීලාවෙනි. හරියට න්‍යාය පත්‍රයේ සඳහන් තවත් එක වැඩසටහනක් නිමා වූවා සේය.

“මං දැනං හිටියා හැම දේම හොඳට සිද්ධ වේවි කියලා.”

එලයිනී පුළුල් මඳහසක් පෑවා ය. අම්මාගෙන් ගැලවී ගත්තා යැයි ඇය සතුටට පත් වූවා විය හැකිය.

දියණියගේ සන්තෘෂ්ටියට ඇති එකම බාධාව අම්මාය.

දැන් දියණිය ප්‍රීතියෙනි. නව පන්නයේ කාන්තාවකට අවැසි හැම දේම දැන් ඇය සතු කරගෙන ඇත. මුදල්, තත්ත්වය, ආදරය, රැකියාව, බලය ඈ සතුය. ඒ හැරුණු විට අම්මාගෙන් සහ ඇගේ පැරණි මෝස්තරයේ කිරුම්, මිනුම්වලින් නිදහස ද දැන් ඇයට ලැබී ඇත.

ඔව්, දැන් ඇය නිදහස් ය.

හදිසියේ ඇගේ දුරකථනය නාද විය. ඈ එහිවූ පණිවුඩය කියවා බැලුවා ය.

“ව්‍යාපාර අරමුදල 10% කින් ඉහළ නගී” ඔව්, නිසැක වශයෙන්ම ඒ පණිවුඩය දියණියගේ තත්ත්වය තවත් ඉහළට නංවනු ඇත.

දියණිය ජංගම දුරකථන තිරයේ දීප්තිය තුළින් ජීවිතයේ අර්ථය සොයමින් සිටියා ය. එහෙත් පසුපස අසුනේ සිටි තම මහලු මව සහ ඇගේ ඇසේ කඳුළු ඇය දුටුවේ නැත.