මගේ වෙසක් කවිය
අසපුවකින් උපැවිදි වී වන වදිමී......
මුවෙක් වෙලා මිගදායේ උලා කමී
උලක් ඇනුණ හදවත බරණැසට දෙමී
පාරිලෙයිය වනයෙන් මකරන්ද බොමී
පාළු නිසා මුචලින්ද ව බදා ගමී
අසපුවකින් උපැවිදි වී වන වදිමී
මෙතුවක් මා හැඳ සිටි සිවුරට වඳිමී
මටත් වඩා විසි තිස් ගුණයක් දැහැමී
උගත් කමක් නැති උන් හා මම ලගිමී
විඳ අවනඩු විඳ විඳ මහමෙර උසට
මුළු දිවිය ම නොදැනි ම විකිණෙයි ණයට
පව් නොකරමි මම රහසින් බුදුගෙයට
අබිනික්මන් කරනෙමි යළි ගිහිගෙයට
අචිරවතී ගඟ අයිනේ මුත්‍රාශ
වතුර නැතුව ඇති නිදහස් අවකාශ
ගතව ඇතත් සිය සිය අවුරුදු මාස
අතුරු සිදුරු නැතිව ම තනිකම් දෝෂ
ගිජ්ජ කූට පර්වතයේ ගල් කෑලී
කජ්ජ වගේ ඇකිලෙන පැල්පත් පේලී
මජ්ජ පමා දට්ඨානය උඩ වේලී
ලැජ්ජ බය ද විකුණන පොඩි පොඩි කෑලී
කිසා ගෝතමී අබ ඇට සොයා ගිය
ළසෝ තැවුල් පිරි ජනපද දිරා ගිය
බිසෝවරුන් කඳුලැල්ලෙන් පෙඟී ගිය
දසා උඩින් ඉර හඳ තරු පමා විය
එදා අඟුල්මල් සිඳ ගත් ඇඟිලි පුරා
ගලා හැලුණ රුධිරය මීවිතක පෙරා
බිබී ඔකඳ වන යතිවරු අසපු අරා
ගරා බුදිති සැලියෙහි දිය නටන තුරා
දරා නොහිම් සෝගිනි සාගිනි සෝක
වැටී වැටී නැඟිටින කල සෝපාක ගසා තලා අරගෙන ගිය මහ රෑක
බොහෝ පුතුන් මහ මඟ හළු කළ සේක
වඳුරන්ගෙන් බණ අහනා වෙලාවට
අනෝතත්ත විල ගෙම්බන් පෙනේ මට
අජාසත්ත පවිටුන් ළය මුලාකොට
කතා කරන්නෙ ම මිහිපිට අපායට
මෙදා ගඩොල් රජයන දහමින් මිදෙමී
සැබෑ බුදුන් අනුදත් මඟ මම සොයමී
ඉනේ රඳන දැලිපිහි දැක පසු තැවෙමී
නිමා නොවන අබිනික්මනකට බැඳෙමී
අරුනලු සිහින උතුරන අලුයමක සිට
විනිවිද විඳින ඝනඳුර සෙනසුනකි මට
දහමක හරය සිත පතුලෙන් මෙනෙහි කොට
අඳනය තබා යමි සඳකඩපහණ යට
මුවෙක් වෙලා මිගදායේ උලා කමී
උලක් ඇනුණ හදවත බරණැසට දෙමී
පාරිලෙයිය වනයෙන් මකරන්ද බොමී
පාළු නිසා මුචලින්ද ව බදා ගමී